Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc to jedna z najczęściej diagnozowanych chorób układu oddechowego. Choć POChP nie można wyleczyć, to jednocześnie choroba poddaje się zarówno leczeniu, jak i profilaktyce. Bardzo ważne jest przy tym to, aby nie zwlekać z diagnostyką POChP. Badania, które przybliżamy w naszym artykule, należy przeprowadzić już po pojawieniu się pierwszych niepokojących objawów mogących wskazywać właśnie na tę chorobę.
Czym jest Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc?
POChP to choroba, w której przebiegu dochodzi do stanu zapalnego w układzie oddechowym, będącego konsekwencją długotrwałej ekspozycji na szkodliwe czynniki środowiskowe. Tymi czynnikami są przede wszystkim pyły, gazy oraz dym tytoniowy.
Wyróżniamy trzy główne grupy ryzyka POChP:
- Osoby palące wyroby tytoniowe, również biernie oraz te, które po latach rzuciły nałóg.
- Osoby mieszkające w regionie cechującym się wysokim zanieczyszczeniem powietrza.
- Osoby pracujące w środowisku, w którym są narażone na zapylenie, kurz czy wdychanie oparów chemicznych(np. górnicy, hutnicy, rolnicy, sprzątaczki, kosmetyczki, pracownicy budowlani, pracownicy magazynów czy operatorzy maszyn).
Skutkiem POChP jest ograniczenie przepływu powietrza w dolnych drogach oddechowych i pęcherzykach płucnych, co prowadzi do wystąpienia objawów o różnym stopniu nasilenia. Objawy POChP nie zawsze są specyficzne, w dodatku choroba może się przez długi czas rozwijać bezobjawowo.
Stąd osoby po 40. roku życia, które znajdują się w grupie ryzyka Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc, powinny bacznie obserwować swój organizm i nie lekceważyć nawet z pozoru prozaicznych objawów, takich jak:
- Przewlekły kaszel,utrzymujący się w ciągu dnia, pojawiający również rano i wieczorem, niemający charakteru napadowego;
- Duszność;
- Odkrztuszanie plwociny, czyli gęstej, czasami ropnej wydzieliny z płuc;
- Obniżona tolerancja wysiłku, czyli męczliwość, wolna regeneracja organizmu, z czasem także trudności z wykonywaniem podstawowych czynności dnia codziennego, jak ubranie się, pójście na spacer, wejście po schodach, przyrządzenie posiłku etc.
Co robić, gdy podejrzewasz POChP?
Przede wszystkim zachowaj spokój. Opisane objawy wcale nie muszą oznaczać, że masz Przewlekłą Obturacyjną Chorobę Płuc. To może potwierdzić (lub oczywiście wykluczyć) dopiero szczegółowa diagnostyka POChP.
W pierwszej kolejności zgłoś się do swojego lekarza rodzinnego, któremu opiszesz zauważone objawy. Lekarz przeprowadzi podstawowe badanie osłuchowe, zbierze wywiad i podejmie decyzję, czy rzeczywiście skierować Cię na pogłębioną diagnostykę POChP.
Badanie spirometryczne
Podstawowym badaniem przeprowadzanym w ramach diagnostyki POChP jest spirometria. To nieinwazyjne i bezbolesne badanie polega m.in. na wdmuchiwaniu całego zgromadzonego w płucach zapasu powietrza do aparatu spirometrycznego za pośrednictwem ustnika. Nad poprawnym przebiegiem badania czuwa personel medyczny, który przez cały czas motywuje pacjenta do wysiłku w celu uzyskania wiarygodnego wyniku.
Spirometria pozwala na określenie m.in. wskaźnika FEV1, czyli objętości powietrza wydmuchanego w pierwszej sekundzie nasilonego wydechu oraz wskaźnika FVC, czyli natężonej pojemności życiowej płuc.
Analizując wyniki badania lekarz może stwierdzić występowanie objawów Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc, na przykład utrwalonego zwężenia oskrzeli.
Pogłębiona diagnostyka POChP
Aby móc ostatecznie stwierdzić lub wykluczyć Przewlekłą Obturacyjną Chorobę Płuc, zwykle konieczne jest przeprowadzenie dodatkowych badań. Ich lista może być dość długa i obejmować m.in.:
- RTG klatki piersiowej,
- echo serca,
- EKG,
- badanie czynnościowe układu oddechowego (pletyzmografia),
- gazometrię z pulsoksymetrią,
- ergospirometrię (czyli tzw. próbę wysiłkową).
Tak szeroki zakres badań diagnostycznych wynika z faktu, iż POChP jest chorobą ogólnoustrojową, rzutującą na funkcjonowanie całego organizmu, w tym układu sercowo-naczyniowego.
W przypadku potwierdzenia Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc, pacjentowi zostaje zaproponowane odpowiednio dobrane leczenie. Ma ono na celu przede wszystkim zmniejszenie nasilenia objawów POChP i tym samym danie chorej osobie szansy na zachowanie samodzielności oraz utrzymanie relatywnie dobrego komfortu życia.
